سلام احمد جان
میدونی من تا حالا نه تو ونه بابات را ندیدم
اما خوب یه جورایی به هم نزدیکیم و دخترعمو پسر عمو حساب می شیم .
نمی دونم چرا دلم خواست یک دفعه که من هم برات نامه بنویسم
کل شناخت من از تو ، فاطمه ، مامان و بابات همین گوگل پلاس است . نمی دونم وقتی تو این نامه را میخونی دیگه گوگل پلاسی هست یا نه اما تو فکر کن اینجا مثل یک مهمونی اینترنتی است . به خواندن ادامه دهید
احمد روی فرش دراز کشیده و هق‌هق می‌کند. رو دست خورد. احمد دو سال سه روز کم، از فاطمه بزرگ‌تر است. وقتی شروع کرد راه رفتن، برایش یک صندلی سفید پلاستیکی خریدم. هزار و هفت‌صد تومان. فاطمه که بزرگ‌تر شد، احمد نمی‌گذاشت فاطمه روی صندلی‌اش بشیند. صندلی احمد و اصرار فاطمه برای تصرف بحرانی بود، که یک راه‌حل ساده داشت؛ یک صندلی برای فاطمه بخرم. صندلی نارنجی برایش خریدم.
احمد وقتی دو سالش شد، مثل بیشتر بچهها کفشهایش را گاهی تابهتا میپوشید، گاهی هم درست. توی ذهنم بود چگونه نشانش دهم تا فرق کفش راست را با چپ بداند. ابتدا شیوهی موازات را گفتم. موازی بودن خطوط کفش با خطوط پا. این شیوه جواب نداد. حتی شیوه راحتی هم جواب نداد. اینکه پا در کدام کفش راحتتر است. شیوهی سوم جواب داد. من با کنار هم نهادن کفشها دو تا کلاغ فرضی ساختم. کلاغ کوچک و کلاغ بزرگ. میشد اسمش را گذاشت کبوتر یا مرغ ماهیخوار. این شکل فرضی شبیه پرندگان کوچک آسمان نقاشی بچههاست که فقط دو خط منحنی متصلند. وقتی کفشها کلاغ کوچک را درست کنند، یعنی درست پوشیدهایم. وقتی بزرگ یعنی اشتباه.
کلاغ کوچک قرمز در جلوی کفش پر می زند
یک کلاغ بزرگ! خیلی بزرگ
احمد نزدیک نیمه شب، با رایانه -همان کامپیوتر سابق- بازی میکرد، فاطمه با انگشت پا دکمهی پاور را میفشارد و صفحهی مانیتور سیاه میشود و چشمهای احمد برافروخته.
یا از اینجا پیاده کنید
این نخستین تلاشهای احمد برای آموختن نوشتن است.
پ.ن:
فی حالة الطفولیة از رسالههای شیخ اشراق سهروردی است.
کارگروه کفش دوزک ها 